Mijn inleefweek begint al met schulden ...

Inleven in armoede.
Het zou niet makkelijk zijn.

Dat wist ik al op voorhand. Maar dat ik er zo snel mee geconfronteerd zou worden?

Op mijn werk spelen we met een paar collega's met de Lotto mee. Om de 6 à 7 weken een bedrag van +/- 17 euro. Eigenlijk nooit bij stil gestaan en gewoon gaan betalen... tot vandaag:

• Is die periode al voorbij? nooit nagekeken. 
• Met welke cijfers hebben we gespeeld? nooit nagevraagd.
• Wat was de uitslag? Ik zou het niet weten, want ik weet niet waar je die cijfers kan vinden. 

Dit besef ik nu pas. En op zich is dat helemaal niet zo erg, want ik hoef daar niet van wakker te liggen... tot vandaag:

We hadden 100 euro gewonnen en moesten maar 11 euro betalen. "Geen probleem," dacht ik.  "Oeps, niet genoeg geld bij!" En maandag start die inleefweek..."Wel een probleem dus!"
Enfin, ik heb de collega die het geld verzamelt verwittigd en ook meteen de andere Lotto-spelers. Binnen de minuut kreeg ik een mail: "Ik zal het wel voorschieten. Betaal mij de week daarna maar terug."

Het is hartverwarmend hoe spontaan en snel er hulp aangereikt werd. Superlief! Het bleef niet bij één reactie. Er waren er nog ... .
Maar mijn week begint dus niet goed! Maatschappelijk assistenten van het OCMW zouden niet blij zijn, als ik dat kom vertellen. De week is nog niet begonnen en ik zit al met schuld!
Het geeft me toch wel een beetje een dubbel gevoel: blij dat het is opgelost en dat er zo'n behulpzame mensen zijn, maar toch ... het verschuift het probleem.

"Samen creëren we kansen" Yea right!!

Volgende Blogg over:

Een ander dilemma: Uitgaven die wekelijks terug komen en die ik niet kan (of durf) te blokkeren: de poetsvrouw, de (kostelijke) vrijetijdsbesteding van mijn dochter, ...  Zelfs niet voor één week???